Elisabeth Groen was niet een project van één partij waar de ander aan mee mocht doen. Te vaak wordt de term co-creatie gebruikt als camouflage voor hoe de machtsverhoudingen eigenlijk liggen, maar dit was het echt. De gemeente stelde zich niet als opdrachtgever op. De betrokken bewoners opereerden als gelijkwaardige partners. Ze zaten aan tafel bij afdelingsvergaderingen en directieoverleggen op het stadhuis. Het gemeentelijk team maakte daar ruimte voor, in het vertrouwen dat het de onderneming verder zou brengen.

VOORZITTER VAN STICHTING ELISABETH GROEN LIA BOUMA: “de 4 kernwaarden van brenninkmeier”

conclusie en aanbeveling

Geeft de gemeente openheid van zaken aan bewoners, door ze als volwaardige partner te accepteren, dan bouw je vertrouwen. De stichting beschaamde dat niet. Moesten zaken vertrouwelijk blijven, dan gebeurde dat. Dat gaf lucht. Vaak zijn overheden heel selectief in wat ze wel en niet delen met bewoners. Dat zorgt voor blinde vlekken en misverstanden in de samenwerking. En daar merkt de gemeenschap de nadelen van. In dit geval betaalde de openheid zich uit op de momenten dat de aanleg van Elisabeth Groen onder druk kwam te staan. De oplossing werd samen gevonden.