Alle betrokkenen kregen de kans hun eigen expertise op de juiste plek te introduceren in het lange, veelzijdige proces richting de realisatie van Elisabeth Groen. Persoonlijke en professionele kennis, betaald of niet, steeds dienstbaar aan het project en door elkaar herkend en gewaardeerd. Zo groeide ook het begrip voor de speciale dynamiek waarin de ander opereert. Iedereen heeft zijn eigen achterban en werkwijze. Bewoners kunnen mensen mobiliseren, ambtenaren hebben overzicht op de financiële en juridische zaken. In plaats van zich op te sluiten in de eigen praktijk was men bereid de bijdrage van de ander op waarde te schatten. Zonder territoriumgedrag, zonder angst voor bemoeizucht.

conclusie en aanbeveling

Het geheel is meer dan de som der delen. Een cliché, een vrome dooddoener, vaak misbruikt. Te vaak loopt-ie dood op niet werkelijk geloven dat de ander echt iets beter kan dan jij. Ambtenaren geloven niet dat ‘gewone mensen’ snappen waarom procedures bestaan, actieve bewoners geloven niet dat ondernemers net zo sociaal gemotiveerd kunnen zijn als zij, maatschappelijk ondernemers geloven niet dat ambtenaren tempo kunnen maken. Doorbreek je die reserves, en bedwing je de neiging het beter te weten, dan is er opeens van alles mogelijk: weinig overlap of nijd, effectieve aanvullingen op elkaars kennis, het vertrouwen de ander op eigen voorwaarden te laten werken, het stuur overdragen. Meer, inderdaad, dan de som der delen.